Oud en nieuw of gemaskeerd en echt?

Het voelt de laatste dagen, of bijna week al, alsof er iets dood aan het gaan is. Een emotioneel, zwaar gevoel. We nemen afscheid. Het was dan ook de laatste week op Penang en waren in twijfel of we langer zouden blijven, of dat het tijd was voor een nieuw avontuur. Penang beviel heel erg goed, op alle vlakken is het goed leven daar en zouden we dat heel lang vol kunnen houden. We ervaarden weer betere connectie met ons zelf, in plaats van het naar buiten gericht zijn.

En dat is wat er nu gaande is. Het deel van ons dat naar buiten gericht is, dat graag erkenning wil, aardig gevonden wilt worden, erbij wilt horen, zich aanpast aan de ander. Dat zijn we niet (meer). Zijn we ook nooit geweest. Het is een masker dat we opzetten, een pak dat we aantrekken, om onze echte zelf te verbergen. Want die is kwetsbaar en fragiel. Heeft een laag zelfbeeld en is heel onzeker.

Maar een leven leiden dat niet dat van ons is, dat lukt niet. Ik ga niet 40 uur op een stoffig kantoor zitten want dat maakt me letterlijk ziek. Been there done that. Wij allebei trouwens. Een eigen huis hebben, dat was het begin van een nieuw leven. Ik dacht dat het ophield. Een kind? Nee dank je (oh jee wat zeg ik nou), maar we houden enorm van onze poes Ollie, zij is als een kind voor ons.

Dank je wel Penang, dat je ons weer meer in contact hebt gebracht met onze echte, pure zelf. We laten de maskers en oude lagen achter. Oud en nieuw. Gemaskeerd en echt. Tijd voor een nieuwe bestemming: Japan, here we come.